چگونه جایی را خانه خود کنیم؟

کتاب و ادبیات- رمزگشانیوز؛ ما در عصری زندگی می‌کنیم که کار و خانه روزبه‌روز بیشتر معنا و ماهیت خودشان را از دست می‌دهند و فناوری‌های نوین باعث شده که مرز بین فضای عمومی با فضای شخصی و خصوصی از میان برود. در این وانفسا، ادوارد هالیس (Edward Hollis) در کتاب چگونه جایی را خانه خود کنیم؟ (How to Make a Home) بیان می‌کند که ساختن خانه در جهان امروز چه معنا و مفهومی دارد. نویسنده در این کتاب ضمن بررسی دقیق معنا و مفهوم فضای عمومی و خصوصی، اهمیت جاهایی که اشیا و چیزها را در آن می‌گذاریم و نیز خواسته‌هایی که از محیط خانه‌مان داریم، ما را به چالش می‌کشد تا مفهوم خانه را از نو تعریف کنیم.
ادوارد هالیس در ادامه‌ی کتاب چگونه جایی را خانه خود کنیم؟، به این نکته می‌پردازد که خانه نه تنها مکانی برای سکونت، بلکه فضایی برای بازتاب هویت و ارزش‌های ماست. او استدلال می‌آورد که چگونه طراحی و چیدمان خانه می‌تواند بر احساسات و رفتارهای ما تأثیر بگذارد و حتی روابط ما با دیگران را شکل دهد. از دیدگاه ادوارد هالیس، خانه باید جایی باشد که در آن احساس امنیت، آرامش و تعلق خاطر داشته باشیم، حتی اگر این مفهوم در دنیای مدرن به چالش کشیده شده باشد.
در کتاب چگونه جایی را خانه خود کنیم؟، همچنین می‌خوانیم که تاریخ و فرهنگ در شکل گیری مفهوم خانه نقش داشته‌اند و ادوارد هالیس بیان می‌کند که خانه‌ها چگونه در طول زمان با تغییرات اجتماعی و اقتصادی تطبیق یافته‌اند. نویسنده از ما می‌خواهد که به‌جای تقلید از الگوهای از پیش تعیین شده، خانه‌ای بسازیم که بازتابی از نیازها و آرزوهای واقعی ما باشد. نویسنده در کتاب چگونه جایی را خانه خود کنیم؟، از ما می‌خواهد بر این موضوع متمرکز و دقیق شویم که خانه چگونه می‌تواند به مکانی برای رشد و شکوفایی تبدیل شود.
سما قرایی با ترجمه‌ی کتاب چگونه جایی را خانه خود کنیم؟ و نشر هنوز با چاپ آن، این فرصت را برای ما فراهم آورده‌اند تا نگرشمان را به خانه و کاشانه تغییر دهیم و دیدگاهی نو به معنا و مفهوم آن بیابیم.

کتاب چگونه جایی را خانه خود کنیم؟ برای چه کسانی مناسب است؟
این کتاب را به افرادی توصیه می‌کنیم که به دنبال درک عمیق‌تری از مفهوم خانه و طراحی آن در دنیای مدرن هستند. اگر به معماری، طراحی داخلی یا فلسفه‌ی زندگی علاقه دارید، این کتاب می‌تواند منبع الهام‌بخش و آموزنده‌ای برای شما باشد.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم
دیگر بچه یا نوجوان نیستم. از وقتی خانۀ پدر و مادرم را ترک کردم و با اتاق‌خوابی که در آن‌جا داشتم خداحافظی کردم دیگر بزرگ شدم. وسایلم را جمع کردم و راه خودم را رفتم. و چیزی نگذشت که خانه دیگر جایی نبود که از آن‌جا آمده باشم، بلکه وسایلی بود که با خودم این ور و آن ور می‌بردم.
چیز قابل‌توجهی هم نبود. می‌توانستم کل وسایلم را در چند ساک جا دهم: یک چمدان لباس، یک جعبه کتاب، یک ضبط‌صوت و پوسترهایی که لوله کرده بودم. این قضیه مربوط به بیش از بیست سال پیش است. الآن نمی‌توانم وسایلم را در چند کیف و چمدان جا دهم. از آن موقع تا حالا کلی وسیله دور خودم جمع کرده‌ام. برخی از چیزهایی که طی سال‌ها جمع کرده‌ام اثاثیه بوده، ولی اثاثیه تنها چیزی نیست که خانه‌های‌مان را با آن پر می‌کنیم. چیزهای دیگری هم هست که من و به احتمال زیاد شما جمع کرده‌ایم و مدام آن‌ها را با خودمان این‌ور و آن‌ور می‌بریم.
هر چند سال یک ‌بار سعی می‌کنم مقداری از این وسایل را دور بریزم. رها شدن از شرّ برخی اشیاء که معلوم است دیگر استفاده‌ای ندارند یا تاریخ انقضای‌شان سر رسیده کار ساده‌ای است، ولی معلوم کردن تکلیف باقی وسایل سخت‌تر است و آخرش می‌بینم بدون هیچ دلیل مشخصی چسبیده‌ام به یک عالمه وسایل جورواجور. منظورم لباس یا وسایل آشپزخانه یا چیزهای دیگری که کارکردهای کاملاً مشخصی دارند نیست. دارم راجع به چیزهایی حرف می‌زنم که در اتاق زیرشیروانی روی ‌هم تلنبار می‌شوند، یا در کشوی پایینی آشپزخانه، روی دیوارهای اتاق‌خواب‌ بچه‌ها، روی طاقچه‌ها، قفسه‌های کتابخانه و ته کیف‌دستی‌ها جمع می‌شوند.
آت‌وآشغال، خرت‌وپرت یا خنزرپنزر نامیدن این چیزها بی‌ارزش کردن‌شان است. شاید بهتر باشد این‌ها را وسایل تزیینی بدانیم که بی‌ربط، اضافی، غیرضروری اما گاهی (ولی نه همیشه) قشنگ‌اند. گاهی می‌بینم انگشترِ مُهردار، مجسمۀ عتیقۀ کوچکی، گلدانی فرانسوی یا چاپ اول کتابی به گوشه‌ای خزیده. ولی اغلب موارد دشوار بتوان گفت این اشیاء دقیقاً برایم چه ارزشی دارند. همیشه روشن نیست این‌ها دقیقاً چه معانی‌ای دارند.