شبکه بین‌المللی برای زنان حامل میراث فرهنگی ناملموس ایجاد می‌شود
قائم‌مقام وزیر و معاون میراث فرهنگی کشور گفت: به دنبال ایجاد یک شبکه بین‌المللی برای تبادل تجارب و دانش بومی، زمینه همکاری‌های فرامرزی و یادگیری متقابل هستیم تا زنان حامل میراث فرهنگی ناملموس بتوانند صدای خود را در مقیاس منطقه‌ای و جهانی بلندتر کنند و الگویی الهام‌بخش برای پایداری فرهنگی و معیشتی جوامع محلی باشند.
فرهنگ و هنر- رمزگشانیوز؛ وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی نوشت: علی دارابی در نشست ملی «توسعه مهارت‌های کارآفرینی زنان عشایر حامل میراث فرهنگی ناملموس در راستای تحقق معیشت پایدار» که در این وزارتخانه برگزار شد، اظهار کرد: در این گردهمایی ملی، درباره یکی از ژرف‌ترین جلوه‌های تمدن ایرانی سخن می‌گوییم، زیست‌مان عشایری؛ زیست‌مانی که هزاران سال است بر پایه تعامل خردمندانه انسان و طبیعت شکل گرفته و در خود پاسخی دارد برای یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های جهان معاصر: چگونگی زیستن پایدار در برابر تغییرات اقلیمی. عشایر، میراث‌داران نظمی طبیعی‌اند که در آن، انسان نه مالک زمین، بلکه امانت‌دار آن است.
وی افزود: در کوچ و بازگشت، در گردش فصول و در هماهنگی با چرخهٔ باران و رویش، دانشی نهفته است که تمدن‌های امروز باید دوباره آن را بیاموزند. این دانش، همان خِرد اقلیمی و میراث زنده‌ای است که از پیشاتاریخ تا امروز تداوم یافته و بنیان تاب‌آوری فرهنگی و زیست‌محیطی ما را شکل داده است.
دارابی ادامه داد: عشایر در تاریخ ایران از جایگاه و موقعیت ویژه ای برخودار بوده اند. مطالعه سیر تکوین، تطور و دگرگونی تحولات جامعه عشایری این اهمیت را برای ما مضاعف می کند. در اوایل قرن بیستم بیش از ۲۵ درصد جمعیت ایران را عشایر در بر می گرفت. ۱۰۱ ایل و ۵۹۸ طایفه در بیش از ۲۰ استان که ۶۰ درصد مساحت کشور را شامل می شود. امنیت غذایی بیش از ۲۵ درصد کشور در اختیار عشایر است. آنان سهم بزرگی در اقتصاد کشاورزی ایران دارند.
قائم‌مقام وزیر و معاون میراث فرهنگی کشور گفت: عشایر در تاریخ سیاسی ایران از جایگاه مهم و پر نفوذی برخوردار بوده اند. برآمدن دولت ها و فرود قدرت ها و نقشی که عشایر مسلح در آن ایفا کرده اند فصل پررنگی از تاریخ ایران را شامل می شود.در این میان، زنان عشایر جایگاهی ویژه دارند. آنان نه‌تنها حافظان زبان، هنر و آیین‌اند، بلکه ستون‌های ناپیدای زیست‌پذیری جوامع عشایری هستند.
دارابی تصریح کرد: در دستان پر برکت زنان عشایر معیشت، مهارت، دانش و رنگِ زندگی در جریان است؛ آنان عناصر تعیین‌کننده در پایداری اجتماعی و اقتصادی این زیست‌مان‌اند، آنان معماران تعادل، آموزگاران نسل‌ها، و حافظان خرد اقلیمی در دل کوچند.از همین‌رو، در شورای حکام مرکز در سال ۲۰۲۴ تصمیم گرفتیم پروژه توانمندسازی و کارآفرینی زنان عشایر حامل میراث فرهنگی ناملموس در آسیای غربی و مرکزی را به‌عنوان گامی پیشرو در مسیر توسعه فرهنگی تصویب کنیم. این طرح، سرآغاز سلسله نشست‌هایی شد که هدف آن‌ها تقویت نقش جوامع محلی، گردآوری و انتقال دانش زیسته، و پیوند دوباره میان سیاست‌گذاری و فرهنگ است.
وی تصریح کرد: این پروژه در سطح بین‌المللی در نظر دارد اقدامات موفق پاسدارانه در حوزهٔ توانمندسازی زنان عشایرِ حامل میراث ناملموس و زیست‌مان‌های پایدارساز را در سراسر منطقه آسیای غربی و مرکزی شناسایی، مستند و تحلیل کند و با ایجاد یک شبکه بین‌المللی برای تبادل تجارب و دانش بومی، زمینه همکاری‌های فرامرزی و یادگیری متقابل را فراهم سازد؛ تا از رهگذر چنین شبکه‌ای، زنان حامل میراث فرهنگی ناملموس بتوانند صدای خود را در مقیاس منطقه‌ای و جهانی بلندتر کنند و الگویی الهام‌بخش برای پایداری فرهنگی و معیشتی جوامع محلی باشند.
دارابی اضافه کرد: این نشست ملی نیز به پیش درآمد همان راه شکل گرفته است، تا بستری باشد برای تجمیع دانش بومی، مروری بر پژوهش‌های انجام‌شده در کشور، و گفت‌وگو میان اندیشه و تجربه، میان علم و زندگی خاستگاه کوچ در ایران‌عزیز ما و در نهایت، نتایج این حرکت دانشی و فرهنگی، در اختیار کشورهای عضو مرکز و ملت‌هایی قرار خواهد گرفت که کوچ را بخشی از میراث زنده خود می‌دانند؛ تا از رهگذر تبادل و همکاری، شبکه‌ای از دانش بومی برای سازگاری با تغییرات اقلیمی و تحقق معیشت پایدار شکل گیرد.
وی اذعان کرد: در این مسیر، لازم می‌دانم از همت و بینش فرهنگی تمامی همکارانم در وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی، به‌ویژه در مرکز مطالعات منطقه‌ای پاسداری از میراث فرهنگی ناملموس و رئیس این مرکز دکتر مومنی که با اهتمام، برنامه‌ریزی و هماهنگی مؤثر، زمینه اجرای این نشست و آغاز این حرکت ملی و بین المللی را فراهم ساختند، صمیمانه قدردانی نمایم.
ما باور داریم که توسعه پایدار از درون فرهنگ و از دل جوامع زنده می‌روید. زمان آن رسیده است که دانش بومی و خرد اقلیمی، در کنار علم نوین، در قلب برنامه‌های توسعه و سیاست‌گذاری فرهنگی کشور جای گیرد.
دارابی تاکبد کرد: میراث زنده عشایر نه تنها بخشی از گذشته، بلکه راهنمای آینده است، آینده‌ای که در آن، زیستن در توازن با طبیعت، هم‌پای پیشرفت، ارزشمندترین میراث ما برای فرزندان‌مان خواهد بود. امیدوارم یافته ها و نتایج این نشست در انتقال تجارب زیسته موفق به سایر کشورهای عضو مورد توجه قرار گیرد و بتوانیم در مانایی، پویایی و بالندگی جامعه عشایری با تأکید بر زنان عشایر و توسعه مهارت ها، حرف و ایجاد اشتغال و در یک کلمه نقش آنان در پایداری نظام تولید و سبک زندگی و نقش محوری آنان در کانون خانواده را بدرستی بشناسیم و به سهم خود صیانت و پاسداری کنیم.
وی افزود: در کوچ و بازگشت، در گردش فصول و در هماهنگی با چرخهٔ باران و رویش، دانشی نهفته است که تمدن‌های امروز باید دوباره آن را بیاموزند. این دانش، همان خِرد اقلیمی و میراث زنده‌ای است که از پیشاتاریخ تا امروز تداوم یافته و بنیان تاب‌آوری فرهنگی و زیست‌محیطی ما را شکل داده است.
دارابی ادامه داد: عشایر در تاریخ ایران از جایگاه و موقعیت ویژه ای برخودار بوده اند. مطالعه سیر تکوین، تطور و دگرگونی تحولات جامعه عشایری این اهمیت را برای ما مضاعف می کند. در اوایل قرن بیستم بیش از ۲۵ درصد جمعیت ایران را عشایر در بر می گرفت. ۱۰۱ ایل و ۵۹۸ طایفه در بیش از ۲۰ استان که ۶۰ درصد مساحت کشور را شامل می شود. امنیت غذایی بیش از ۲۵ درصد کشور در اختیار عشایر است. آنان سهم بزرگی در اقتصاد کشاورزی ایران دارند.
قائم‌مقام وزیر و معاون میراث فرهنگی کشور گفت: عشایر در تاریخ سیاسی ایران از جایگاه مهم و پر نفوذی برخوردار بوده اند. برآمدن دولت ها و فرود قدرت ها و نقشی که عشایر مسلح در آن ایفا کرده اند فصل پررنگی از تاریخ ایران را شامل می شود.در این میان، زنان عشایر جایگاهی ویژه دارند. آنان نه‌تنها حافظان زبان، هنر و آیین‌اند، بلکه ستون‌های ناپیدای زیست‌پذیری جوامع عشایری هستند.
دارابی تصریح کرد: در دستان پر برکت زنان عشایر معیشت، مهارت، دانش و رنگِ زندگی در جریان است؛ آنان عناصر تعیین‌کننده در پایداری اجتماعی و اقتصادی این زیست‌مان‌اند، آنان معماران تعادل، آموزگاران نسل‌ها، و حافظان خرد اقلیمی در دل کوچند.از همین‌رو، در شورای حکام مرکز در سال ۲۰۲۴ تصمیم گرفتیم پروژه توانمندسازی و کارآفرینی زنان عشایر حامل میراث فرهنگی ناملموس در آسیای غربی و مرکزی را به‌عنوان گامی پیشرو در مسیر توسعه فرهنگی تصویب کنیم. این طرح، سرآغاز سلسله نشست‌هایی شد که هدف آن‌ها تقویت نقش جوامع محلی، گردآوری و انتقال دانش زیسته، و پیوند دوباره میان سیاست‌گذاری و فرهنگ است.
وی تصریح کرد: این پروژه در سطح بین‌المللی در نظر دارد اقدامات موفق پاسدارانه در حوزهٔ توانمندسازی زنان عشایرِ حامل میراث ناملموس و زیست‌مان‌های پایدارساز را در سراسر منطقه آسیای غربی و مرکزی شناسایی، مستند و تحلیل کند و با ایجاد یک شبکه بین‌المللی برای تبادل تجارب و دانش بومی، زمینه همکاری‌های فرامرزی و یادگیری متقابل را فراهم سازد؛ تا از رهگذر چنین شبکه‌ای، زنان حامل میراث فرهنگی ناملموس بتوانند صدای خود را در مقیاس منطقه‌ای و جهانی بلندتر کنند و الگویی الهام‌بخش برای پایداری فرهنگی و معیشتی جوامع محلی باشند.
دارابی اضافه کرد: این نشست ملی نیز به پیش درآمد همان راه شکل گرفته است، تا بستری باشد برای تجمیع دانش بومی، مروری بر پژوهش‌های انجام‌شده در کشور، و گفت‌وگو میان اندیشه و تجربه، میان علم و زندگی خاستگاه کوچ در ایران‌عزیز ما و در نهایت، نتایج این حرکت دانشی و فرهنگی، در اختیار کشورهای عضو مرکز و ملت‌هایی قرار خواهد گرفت که کوچ را بخشی از میراث زنده خود می‌دانند؛ تا از رهگذر تبادل و همکاری، شبکه‌ای از دانش بومی برای سازگاری با تغییرات اقلیمی و تحقق معیشت پایدار شکل گیرد.
وی اذعان کرد: در این مسیر، لازم می‌دانم از همت و بینش فرهنگی تمامی همکارانم در وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی، به‌ویژه در مرکز مطالعات منطقه‌ای پاسداری از میراث فرهنگی ناملموس و رئیس این مرکز دکتر مومنی که با اهتمام، برنامه‌ریزی و هماهنگی مؤثر، زمینه اجرای این نشست و آغاز این حرکت ملی و بین المللی را فراهم ساختند، صمیمانه قدردانی نمایم.
ما باور داریم که توسعه پایدار از درون فرهنگ و از دل جوامع زنده می‌روید. زمان آن رسیده است که دانش بومی و خرد اقلیمی، در کنار علم نوین، در قلب برنامه‌های توسعه و سیاست‌گذاری فرهنگی کشور جای گیرد.
دارابی تاکبد کرد: میراث زنده عشایر نه تنها بخشی از گذشته، بلکه راهنمای آینده است، آینده‌ای که در آن، زیستن در توازن با طبیعت، هم‌پای پیشرفت، ارزشمندترین میراث ما برای فرزندان‌مان خواهد بود. امیدوارم یافته ها و نتایج این نشست در انتقال تجارب زیسته موفق به سایر کشورهای عضو مورد توجه قرار گیرد و بتوانیم در مانایی، پویایی و بالندگی جامعه عشایری با تأکید بر زنان عشایر و توسعه مهارت ها، حرف و ایجاد اشتغال و در یک کلمه نقش آنان در پایداری نظام تولید و سبک زندگی و نقش محوری آنان در کانون خانواده را بدرستی بشناسیم و به سهم خود صیانت و پاسداری کنیم.
لینک کوتاه
اخبار مرتبط
نظرات شما
0 نظر