چگونه زمان را متوقف کنیم؟

کتاب و ادبیات- رمزگشانیوز؛ تام هازارد مردی است که چهل و یک ساله به نظر می‌رسد اما او یک چهل ویک ساله معمولی نیست. تام تازه به لندن و خانه قدیمی‌اش برگشته و قصد دارد معلم تاریخ یک مدرسه شود. در روز اول مدرسه با یک خانم معلم جوان فرانسوی آشنا می‌شود که ظاهرا به او علاقه‌مند است اما تام رازی دارد که خطرناک است. اولا این که او چهل و یک سال ندارد، عمر او به دلیل شرایط خاص و نادری که داشته به درازای چند قرن است و تاریخ را زندگی کرده است؛ دو م این که جامعه آلباتروس که از افرادی مثل تام محافظت می‌کنند، عاشق شدن را برای او ممنوع کرده است. اما حالا تام دچار چالشی بزرگ در زندگی شده، آیا به قانون عمل کند یا از فرمان دلش پیروی کند.

خواندن کتاب چگونه زمان را متوقف کنیم را به چه کسانی پیشنها می‌کنیم؟
علاقه‌مندان به داستان‌هایی درباره زندگی و عشق از نوع فانتزی را به خواندن این داستان دعوت می‌کنیم.

درباره مت هیگ
مت هیگ متولد ۱۹۷۵ در شفیلد انگلستان است. او هم در حوزه کودکان و هم بزرگ‌سالان داستان‌نویسی می‌کند. ویژگی آثار او آمیختن فضاهای فانتزی با دنیاهای اولیه است. رمان‌های هیگ تاکنون به ۲۸ زبان ترجمه شده‌اند.

بخشی از کتاب چگونه زمان را متوقف کنیم
نزدیک به سه روز بود که مدام راه رفته بودم. پاهایم سرخ و تاول زده بود و از درد ضربان داشت. به خاطر دوره‌های کوتاهی که توانسته بودم کنار کوره راه‌های جنگلی و روی سبزه‌های حاشیهٔ بزرگراه بخوابم، چشم‌هایم خشک و سنگین بودند. اگرچه، در واقعیت به زحمت اصلاً خوابیده بودم. پشتم به خاطر حمل لوت زخم بود. در تمام عمرم آن‌قدر احساس گرسنگی نکرده بودم، در سه روز گذشته به جز توت و قارچ و ته نان کوچکی که اربابی موقع عبور با اسبش از سر ترحم برایم انداخته بود، چیزی نخورده بودم.
اما همهٔ آن‌ها خوب بود.
در واقع، همهٔ آن‌ها برای هیجان ذهنی‌ام حواس‌پرتی خوبی بودند. هیجان انگار از من بیرون می‌ریخت، سبزه و درخت و هر جویبار و رودخانه را آلوده می‌کرد. هربار چشم‌هایم را می‌بستم به مادرم در آن آخرین روز فکر می‌کردم، بالا در هوا، با موهایش که در باد به سوی من می‌وزیدند. و فریادهایش هنوز در گوش‌هایم طنین داشت.
تا سه روز شبح خودم بودم. به ادوارداستون به عنوان آدمی آزاد برگشتم، اما نتوانستم آنجا بمانم. آن‌ها قاتل بودند. تک تک آن‌ها. به کلبه برگشتم و لوت مادرم را برداشتم و دنبال مقداری پول گشتم اما هیچ چیز نبود. بعد رفتم. فقط دویدم. نمی‌توانستم در ادوارداستون باشم. نمی‌خواستم هرگز امثال بِس اسمال یا والتر اِرنشاو را دوباره ببینم، درست همان‌طور که نمی‌خواستم هرگز قدم به کلبهٔ گیفورد بگذارم. می‌خواستم از این احساس وحشت و از دست دادن درونم فرار کنم، از تنهایی بی‌انتها، اما البته برای فرار از آن هیچ راهی وجود نداشت.