چهل روز گذشت. آهنگ پشت آهنگ پخش می‌کنیم و خاطره‌های کودکی، نوجوانی، جوانی و میان‌سالی‌مان را مرور می‌کنیم و اشک می‌ریزیم. دل‌مان تنگ می‌شود برای روزها، لحظه‌ها و حس‌هایی که با هر آهنگ در ذهن‌مان خاطرات تداعی می‌شد. انگار خیال‌مان راحت بود که هستند؛ هر چند در سال‌های آخر با بیماری و سکوت و درد، اما سایه‌شان بالای سرمان بود...