اگر پول، آرامش و تفریح ندارید؛ امید به زندگی داشته باشید!
«یک خانواده شاد چیزی جز یک بهشت زودرس نیست.» جمله ای که باید از حوزه های روانشناسی و جامعه شناسی به آن پرداخت، جمله ای که در پسِ آن، وضعیت سلامت نه تنها یک خانواده، بلکه یک جامعه را می شود فهمید، جمله ای که می تواند بهترین گزینه برای شاخص توسعه یافتگی یک کشور باشد.
فرزانه یوسفیان
هنگامی می توان جامعه ای را شاد دانست که زندگی فرد فردِ شهروندان در شرایط مساعد باشد. سلامت یک خانواده که قطعا سلامتِ یک جامعه را به همراه دارد، به شرایط اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی جامعه ارتباط مستقیم دارد.
شاخص توسعه یافتگی یک کشور، توجه و ارزش قائل شدن به یکایک افراد جامعه از لحاظ روانی و اجتماعی است. باور کنیم تا زمانی می توانیم جامعه ای را شاد بدانیم که افراد آن شاد باشند. در کرج اما از سوی مسئولان اینگونه گفته می شود که امکانات اجتماعی و برنامه ی مدونی برای سالمندان وجود ندارد. براساس آمار منتشر شده ده درصد از جمعیت جامعه را سالمندان تشکیل می دهند و البرز کمتر از میانگین کشوری است و این استان جزء استان های جوان است.
براساس سرشماری صورت گرفته، امید به زندگی در استان البرز برای مردان 74.4 و برای زنان 78 سال است. اینکه البرز در این آمار جزء استان نخست است، جای خوشحالی است. اما ما که ساکنان البرز هستیم و می دانیم چگونه و در چه شرایطی هم استانی ها زندگی می کنند، باورمان نمی شود. اگر البرز در رده نخست قرار دارد، استان های دیگر در چه شرایطی روز را شب می کنند؟
جالب اینجاست بسیاری از استان ها دارای «خانه امید» هستند. مراکزی دارای بخش های مختلف همچون: خدمات مشاوره، خانه سلامت، مرکز ادبی و هنری، کافی‌نت، کافی‌شاپ، سالن ورزشی، کلاس‌های آموزشی آلزایمر و تغذیه، مرکز فعالیت‌های قرآنی، خانه آموزش به ویژه در زمینه حقوق شهروندی، واحدهای مشاوره و کاریابی و واحد فناوری اطلاعات، که می تواند به اوقات فراغت بازنشتگان و سالمندانِ یک شهر اختصاص یابد. اما اگر قرار بود این خانه های امید، بتواند امید به زندگی را در بین سالمندان و مردم آن شهر به وجود آورد، پس چرا البرز با وجود اینکه خانه امید ندارد، امید به زندگی در آن در رتبه ی مناسبی قرار دارد.
باید به دنبالِ اقدامی اثرگذار بود. اینکه خانه امید افتتاح کنیم و اثربخشی آن را بررسی نکنیم، چه فایده از این همه هزینه و اتلاف وقت و سرمایه.
این در صورتی است که در کشورهای پیشرفته و توسعه یافته، توجه به اقشار مختلف جامعه در هر سنی از اهمیت بالایی برخوردار است. نوجوانان و جوانان برخی از کشورهای اروپایی هر هفته می توانند از بلیت هایی که به صورت رایگان در اختیار دارند به مراکز فرهنگی، هنری و ورزشی بروند تا در کنار تحصیل، کار و مشغله های روزمره به فکر سلامت روح و روان خود نیز باشند. از آن طرف تمامی سالمندان به صورت رایگان می توانند با حضور در مراکزی که توسط شهرداری هر شهر تعریف شده است، به فعالیت های گونان به ویژه فعالیت های هنری برای دوری از استرس و نگرانی های خاصِ سن خود بپردازند. زیرا که مسئولان آن شهر معتقدند، باید برای پیشرفت یک شهر ابتدا به سلامت روحی شهروندان توجه کنند.
آمار ارائه شده در خصوص امید به زندگی گویی تنها یک عدد و رقم است و آنچه واقعیت دارد، در بین مردم خیلی کمتر از این هاست. اگر مسئولان محترم امسال این آمار را بروز رسانی کنند، قطعا با اعدادی جدید، شگفت زده می شوند. نیاز به آمار هم نیست. یک روز زحمت بکشند بین مردم بروند و از برخی از شهروندان بپرسند. با جواب های جالبی مواجه می شوند که هر کدام از آن ها جای تامل دارد.
اینکه مرد خانواده نمی داند حقوق دریافتی اش تا پایان ماه می تواند حتی خرج هزینه های جاری زندگی اش را بدهد، چگونه می تواند با لبی خندان برای مسئولان از امید به زندگی حرف بزند! مستاجری که در کنار تمامی گرانی ها و بی پولی ها، هرگز منتظر روزهای پایانی ماه برای پرداخت اجاره خانه نیست، قطعا تعریفی از امید نیز ندارد!
یا ما مردم در کشوری دیگر زندگی می کنیم و یا مسئولان آنچه بر زبان می آورند درباره کشوری با آرمان های و ایده آل های خاص است. امید به زندگی، سِرُم نیست که به هر فرد تزریق کنیم و بگوییم باید حالت خوب باشد. امید به زندگی همان لقمه نانی است که هر فرد با شرافت و حلال بر سر سفره زن و فرزند می گذارد و از ته دل راضی است. امید به زندگی را باید در جای جای زندگی مردم حس کرد. آنجا که خیالش از فردا راحت است و برای آینده فرزندش نگران نیست. کشوری که ذهن هر فرد را از مسائل نخست زیستن همچون مسکن، درمان، تحصیل، محیط زیست و مسائل اجتماعی رهایی می دهد، می تواند انتظار داشته باشد، آمار امید به زندگی در آن افراد در درصدی مناسب باشد. اما در ایران و تمامی شهرهای کشور قطعا برای رسیدن به این شرایط راه طولانی در پیش است.
انتهای پیام/
هنگامی می توان جامعه ای را شاد دانست که زندگی فرد فردِ شهروندان در شرایط مساعد باشد. سلامت یک خانواده که قطعا سلامتِ یک جامعه را به همراه دارد، به شرایط اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی جامعه ارتباط مستقیم دارد.
شاخص توسعه یافتگی یک کشور، توجه و ارزش قائل شدن به یکایک افراد جامعه از لحاظ روانی و اجتماعی است. باور کنیم تا زمانی می توانیم جامعه ای را شاد بدانیم که افراد آن شاد باشند. در کرج اما از سوی مسئولان اینگونه گفته می شود که امکانات اجتماعی و برنامه ی مدونی برای سالمندان وجود ندارد. براساس آمار منتشر شده ده درصد از جمعیت جامعه را سالمندان تشکیل می دهند و البرز کمتر از میانگین کشوری است و این استان جزء استان های جوان است.
براساس سرشماری صورت گرفته، امید به زندگی در استان البرز برای مردان 74.4 و برای زنان 78 سال است. اینکه البرز در این آمار جزء استان نخست است، جای خوشحالی است. اما ما که ساکنان البرز هستیم و می دانیم چگونه و در چه شرایطی هم استانی ها زندگی می کنند، باورمان نمی شود. اگر البرز در رده نخست قرار دارد، استان های دیگر در چه شرایطی روز را شب می کنند؟
جالب اینجاست بسیاری از استان ها دارای «خانه امید» هستند. مراکزی دارای بخش های مختلف همچون: خدمات مشاوره، خانه سلامت، مرکز ادبی و هنری، کافی‌نت، کافی‌شاپ، سالن ورزشی، کلاس‌های آموزشی آلزایمر و تغذیه، مرکز فعالیت‌های قرآنی، خانه آموزش به ویژه در زمینه حقوق شهروندی، واحدهای مشاوره و کاریابی و واحد فناوری اطلاعات، که می تواند به اوقات فراغت بازنشتگان و سالمندانِ یک شهر اختصاص یابد. اما اگر قرار بود این خانه های امید، بتواند امید به زندگی را در بین سالمندان و مردم آن شهر به وجود آورد، پس چرا البرز با وجود اینکه خانه امید ندارد، امید به زندگی در آن در رتبه ی مناسبی قرار دارد.
باید به دنبالِ اقدامی اثرگذار بود. اینکه خانه امید افتتاح کنیم و اثربخشی آن را بررسی نکنیم، چه فایده از این همه هزینه و اتلاف وقت و سرمایه.
این در صورتی است که در کشورهای پیشرفته و توسعه یافته، توجه به اقشار مختلف جامعه در هر سنی از اهمیت بالایی برخوردار است. نوجوانان و جوانان برخی از کشورهای اروپایی هر هفته می توانند از بلیت هایی که به صورت رایگان در اختیار دارند به مراکز فرهنگی، هنری و ورزشی بروند تا در کنار تحصیل، کار و مشغله های روزمره به فکر سلامت روح و روان خود نیز باشند. از آن طرف تمامی سالمندان به صورت رایگان می توانند با حضور در مراکزی که توسط شهرداری هر شهر تعریف شده است، به فعالیت های گونان به ویژه فعالیت های هنری برای دوری از استرس و نگرانی های خاصِ سن خود بپردازند. زیرا که مسئولان آن شهر معتقدند، باید برای پیشرفت یک شهر ابتدا به سلامت روحی شهروندان توجه کنند.
آمار ارائه شده در خصوص امید به زندگی گویی تنها یک عدد و رقم است و آنچه واقعیت دارد، در بین مردم خیلی کمتر از این هاست. اگر مسئولان محترم امسال این آمار را بروز رسانی کنند، قطعا با اعدادی جدید، شگفت زده می شوند. نیاز به آمار هم نیست. یک روز زحمت بکشند بین مردم بروند و از برخی از شهروندان بپرسند. با جواب های جالبی مواجه می شوند که هر کدام از آن ها جای تامل دارد.
اینکه مرد خانواده نمی داند حقوق دریافتی اش تا پایان ماه می تواند حتی خرج هزینه های جاری زندگی اش را بدهد، چگونه می تواند با لبی خندان برای مسئولان از امید به زندگی حرف بزند! مستاجری که در کنار تمامی گرانی ها و بی پولی ها، هرگز منتظر روزهای پایانی ماه برای پرداخت اجاره خانه نیست، قطعا تعریفی از امید نیز ندارد!
یا ما مردم در کشوری دیگر زندگی می کنیم و یا مسئولان آنچه بر زبان می آورند درباره کشوری با آرمان های و ایده آل های خاص است. امید به زندگی، سِرُم نیست که به هر فرد تزریق کنیم و بگوییم باید حالت خوب باشد. امید به زندگی همان لقمه نانی است که هر فرد با شرافت و حلال بر سر سفره زن و فرزند می گذارد و از ته دل راضی است. امید به زندگی را باید در جای جای زندگی مردم حس کرد. آنجا که خیالش از فردا راحت است و برای آینده فرزندش نگران نیست. کشوری که ذهن هر فرد را از مسائل نخست زیستن همچون مسکن، درمان، تحصیل، محیط زیست و مسائل اجتماعی رهایی می دهد، می تواند انتظار داشته باشد، آمار امید به زندگی در آن افراد در درصدی مناسب باشد. اما در ایران و تمامی شهرهای کشور قطعا برای رسیدن به این شرایط راه طولانی در پیش است.
انتهای پیام/
لینک کوتاه
کلید واژه
اخبار مرتبط
نظرات شما
0 نظر