چه روزی، روز خبرنگار است؟
فرزانه یوسفیان
روز خبرنگار گذشت. روزی که خارج از مفهوم بیست و چهار ساعته برای یک خبرنگار معنا می شود. از چند روز قبل از هفدهم مرداد تا یک هفته پس از آن تبریک هایی از سوی خانواده، دوست، اقوام، همکاران و مسئولان شهری و کشوری، چه به صورت پیام، هدیه و یا لوح تقدیر، تقدیم خبرنگاران می شود. تقدیم کسانی که برای انتخاب این حرفه، ابتدا باید یک جفت کفش آهنی پوشیده باشند و برای علاقه شان از جامعه بنویسند.
خبرنگار، خبر می نویسد. از مسئول، مدیر و معاونی که در میانِ فعالیت های شهری و کشوری، تمایل دارد خبرِ کاری که انجام می دهد صدر اخبار سایت ها و روزنامه ها باشد. خبرنگار، روزنامه نگار و فعال رسانه ای در کنارِ خبرهایی که از مسئولان شهری می نویسد، از دغدغه ی مردم، مشکلات جامعه و کمبودها نیز می نویسد، اما نه می تواند همه ی درد دل مردم را بنویسد و نه دردسرهایی که روز و شب در راهِ شغلش با آن ها دست به گریبان است.
چه روزی روز خبرنگار است؟ آن روزی که بیرون از اتاق آرامِ مدیر کل، هیاهوهای شهری برای خبرنگار از بین رود! آن روزی که وقتی از امنیت شغلی می گوییم دستِ خبرنگاران بالا رود و به آرامی لبخندی بر لب بیاورند! آن روزی که خبرنگاران مانند بسیاری از کارمندان نهادهای دولتی کشور بتوانند از تسهیلاتی که حق شان است استفاده کنند! آن روزی که وقتی کسی از میزانِ حقوق دریافتی شان پرسید بادی به غبغب بیاندازند و با افتخار بگویند آخر ماه می توانم پس اندازی نیز از آن کنار بگذارم! آن روزی که حق التحریری به طور یکسان و به اندازه ی زحمت به روزنامه نگار و خبرنگار پرداخت شود! آن روزی که کسی که در کیفش کارت خبرنگاری دارد، واقعا خبرنگار باشد و اصول خبر نویسی را بلد باشد! آن روزی که هیچ فعال فرهنگی به خاطر مشکلات اقتصادی امتیاز روزنامه اش را به تاراج نگذارد! آن روزی که خبرنگاران تشکلی مانند انجمن صنفی داشته باشند تا اگر خواستند خدای ناکرده لب به سخن از مشکلات باز کنند، بتوانند! و در نهایت آن روزی که جایگاه خبرنگاران در جامعه، جایگاهی در شان شخصیتی و کاری آن ها باشد!
آن روز دور نیست، اگر کار دستِ کاردان باشد و در مقابل، خبرنگاران واقعی سکانِ خبرِ کشور را در دست داشته باشد. شهید صارمی در راهِ رسالت شغلی اش جانش را از دست داد تا ما روز شهادتِ او را گرامی بداریم و برای خبرنگاران به پاس زحمات یک ساله شان تقدیر کنیم. نه اینکه آن روز، برای برخی مسئولان که خبرنگاران را برای گرامیداشت روز خبرنگار دورِ هم جمع کردند، تریبون را در اختیار بگیرند و گزارش عملکرد ارائه دهند! روز خبرنگار روزی است که به جای اینکه خبرنگار بر روی صندلی بنشیند و مدیر در بالای سِن از فعالیت هایش بگوید، یک بار جاها جابجا شود. مسئولان شهری بنشینند و خبرنگاران پشت تریبون از دردهای شغلی شان بگویند. آن هم شغلی که در پسِ بسیاری از مشکلات اگر عشق و هنر به همراه نداشته باشد نمی توان حتی یک روز تحمل کرد!
روز خبرنگار امسال هم گذشت. هر نهاد آن طور که برنامه ریزی کرده بود از خبرنگارانِ حوزه ی خود تجلیل کرد، اما این تجلیل ها، هدایا و لوح تقدیرها مانند سال های گذشته دردی از مشکلات بلند مدت و هر روزه ی خبرنگاران کم نمی کند. راه چاره ای باید یافت برای دردهایی که نمی توان گفت و اگر هم گفته شود گوش شنوایی برای برطرف کردن شان وجود ندارد. می گویند خبرنگاری شغلی پر استرس و سخت است، اما نمی گویند مسیر را برای خبرنگار هموار کنیم تا در کنارِ رسالت هایی که بر دوش دارد، تنها بر کارش تمرکز کند و دغدغه ی دیگری نداشته باشد.
روز خبرنگار گذشت. روزی که خارج از مفهوم بیست و چهار ساعته برای یک خبرنگار معنا می شود. از چند روز قبل از هفدهم مرداد تا یک هفته پس از آن تبریک هایی از سوی خانواده، دوست، اقوام، همکاران و مسئولان شهری و کشوری، چه به صورت پیام، هدیه و یا لوح تقدیر، تقدیم خبرنگاران می شود. تقدیم کسانی که برای انتخاب این حرفه، ابتدا باید یک جفت کفش آهنی پوشیده باشند و برای علاقه شان از جامعه بنویسند.
خبرنگار، خبر می نویسد. از مسئول، مدیر و معاونی که در میانِ فعالیت های شهری و کشوری، تمایل دارد خبرِ کاری که انجام می دهد صدر اخبار سایت ها و روزنامه ها باشد. خبرنگار، روزنامه نگار و فعال رسانه ای در کنارِ خبرهایی که از مسئولان شهری می نویسد، از دغدغه ی مردم، مشکلات جامعه و کمبودها نیز می نویسد، اما نه می تواند همه ی درد دل مردم را بنویسد و نه دردسرهایی که روز و شب در راهِ شغلش با آن ها دست به گریبان است.
چه روزی روز خبرنگار است؟ آن روزی که بیرون از اتاق آرامِ مدیر کل، هیاهوهای شهری برای خبرنگار از بین رود! آن روزی که وقتی از امنیت شغلی می گوییم دستِ خبرنگاران بالا رود و به آرامی لبخندی بر لب بیاورند! آن روزی که خبرنگاران مانند بسیاری از کارمندان نهادهای دولتی کشور بتوانند از تسهیلاتی که حق شان است استفاده کنند! آن روزی که وقتی کسی از میزانِ حقوق دریافتی شان پرسید بادی به غبغب بیاندازند و با افتخار بگویند آخر ماه می توانم پس اندازی نیز از آن کنار بگذارم! آن روزی که حق التحریری به طور یکسان و به اندازه ی زحمت به روزنامه نگار و خبرنگار پرداخت شود! آن روزی که کسی که در کیفش کارت خبرنگاری دارد، واقعا خبرنگار باشد و اصول خبر نویسی را بلد باشد! آن روزی که هیچ فعال فرهنگی به خاطر مشکلات اقتصادی امتیاز روزنامه اش را به تاراج نگذارد! آن روزی که خبرنگاران تشکلی مانند انجمن صنفی داشته باشند تا اگر خواستند خدای ناکرده لب به سخن از مشکلات باز کنند، بتوانند! و در نهایت آن روزی که جایگاه خبرنگاران در جامعه، جایگاهی در شان شخصیتی و کاری آن ها باشد!
آن روز دور نیست، اگر کار دستِ کاردان باشد و در مقابل، خبرنگاران واقعی سکانِ خبرِ کشور را در دست داشته باشد. شهید صارمی در راهِ رسالت شغلی اش جانش را از دست داد تا ما روز شهادتِ او را گرامی بداریم و برای خبرنگاران به پاس زحمات یک ساله شان تقدیر کنیم. نه اینکه آن روز، برای برخی مسئولان که خبرنگاران را برای گرامیداشت روز خبرنگار دورِ هم جمع کردند، تریبون را در اختیار بگیرند و گزارش عملکرد ارائه دهند! روز خبرنگار روزی است که به جای اینکه خبرنگار بر روی صندلی بنشیند و مدیر در بالای سِن از فعالیت هایش بگوید، یک بار جاها جابجا شود. مسئولان شهری بنشینند و خبرنگاران پشت تریبون از دردهای شغلی شان بگویند. آن هم شغلی که در پسِ بسیاری از مشکلات اگر عشق و هنر به همراه نداشته باشد نمی توان حتی یک روز تحمل کرد!
روز خبرنگار امسال هم گذشت. هر نهاد آن طور که برنامه ریزی کرده بود از خبرنگارانِ حوزه ی خود تجلیل کرد، اما این تجلیل ها، هدایا و لوح تقدیرها مانند سال های گذشته دردی از مشکلات بلند مدت و هر روزه ی خبرنگاران کم نمی کند. راه چاره ای باید یافت برای دردهایی که نمی توان گفت و اگر هم گفته شود گوش شنوایی برای برطرف کردن شان وجود ندارد. می گویند خبرنگاری شغلی پر استرس و سخت است، اما نمی گویند مسیر را برای خبرنگار هموار کنیم تا در کنارِ رسالت هایی که بر دوش دارد، تنها بر کارش تمرکز کند و دغدغه ی دیگری نداشته باشد.
F.Yousefianpour@Gmail.com
لینک کوتاه
کلید واژه
اخبار مرتبط
نظرات شما
0 نظر