تعطیلی مدارس؛ معضل یا راه‌حل؟
کاش من یک معلم بودم!
باز مدرسه ها برای آلودگی هوا تعطیل شد.
فرزانه یوسفیان
باز مدرسه ها برای آلودگی هوا تعطیل شد. دانش آموز دهه نودی هم نشدیم که لااقل در کنار «عزیزم» و «جانم» گفتن های معلم و مدیر و خوب، متوسط و عالی گرفتن ها به جای نمره، یک روز در میان هم تعطیل می شدیم و در پی بازی بودیم. چه کنیم که دهه شصتی هستیم و در میان این همه شغل مختلف، معلم هم نشدیم اون هم از نوع دبستانی اش که بتوانیم هم استراحت کنیم هم آخر ماه حقوق بگیریم. تعطیلی مدرسه هایی که دانش آموزانش قرار است آموزش ببیند و همین فاصله ای که بین یادگیری شان می افتد، باعث می شود آن چه آموخته اند نیز از یادشان برود و معلم مجبور به مرورِ تکالیف و درس ها می شود.
ما دهه شصتی ها دبستانی که بودیم اگه برف تا زانوهایمان هم می بارید، باید می رفتیم مدرسه. حالا شاید شیفت بعدازظهر را به خاطر لغزش معابر و اینکه نتوانسته بودند خیابان ها را در مدت چند ساعت تمیز کنند، تعطیل می کردند.
فکر کنم زمانِ ما باید سنگ از آسمان می بارید تا دری به تخته ای بخورد و اخبار ساعت 6:30 یا 7 صبح رادیو مدارس را تعطیل اعلام کنند. برف و باران به کنار، هیچ بهانه و دلیل دیگری برای نرفتن به مدرسه در زمان ما وجود نداشت! اگه یک روز تب ما چهل درجه هم می شد و واقعا به شکلِ جنازه گوشه ی خانه افتاده بودیم، فردا باید با گواهی دکتر و به همراه مادرمان می رفتیم مدرسه تا عذرمان موجه شود. الان دانش آموز دبستانی چون دیشب مهمانی بوده و دیر خوابیده، پدر و مادر ترجیح می دهند مدرسه نرود و استراحت کند.
از برخی خانواده‌ها و نگاهِ زیبایشان به تعلیم و تربیت که بگذریم، می رسیم به مسئولانی که دوست دارند بچه ها کلا خانه نشین شوند و یه‌قُل دو‌قُل بازی کنند. از اول مهر امسال بهانه پشت بهانه برای تعطیل کردن مدرسه وجود داشت، از بارندگی باران و برف گرفته تا آلودگی هوا که باعث تعطیلی نزدیک به بیست روزه مدارس در سه ماهه پاییز شده است. روز جمعه بیست و نهم آذرماه، نزدیکای ظهر بود که خبر تعطیلی دو روزه مدارس در روزهای شنبه و یکشنبه در تهران منتشر شد. چند ساعت بعد از آن مهدکودک ها، پیش دبستانی ها و دبستان های استان البرز هم در روز شنبه تعطیل شدند. البته که در سه ماه پاییز، هر شب دانش آموزها به جای نوشتنِ تکالیف، از والدین و بستگان می پرسند: فردا تعطیلیم؟
درست که کودکان، افراد بیمار و سالمندان نباید در روزی که آلودگی وجود دارد از خانه بیرون بیایند، اما باید دید واقعا این تعطیلی باعث می شود که کودکان در خانه بمانند! پس والدینِ آن ها که مجبور هستند سرکار بروند باید بچه ی مهدکودکیِ خود را کجا بگذارند؟ کاش مدرسه ها که تعطیل می شوند، لااقل والدین، بچه ها را در خانه بگذارند اما مگر می شود! پدر و مادر شاغل فرزند خود را یا باید به محل کار بیاورند و یا یکی از آن ها مرخصی بگیرد و خانه نشین شود.
می گویند همین که سرویس مدارس بیرون نیاید به کاهش آلودگی کمک می کند، در سرویس مدارس تعداد چهار، پنج و یا بعضا شش دانش آموز می نشینند، اما آن کارمند، مدیر و فرد شاغلی که تک سرنشین با ماشین به محل کار می رود، باعث آلودگی نمی شود! آن اتوبوسِ دودزای حمل و نقل عمومی که هیچ نظارتی بر معاینه فنی اش نیست، اجازه تردد در شهر را دارد، اما سرویس مدرسه نه! به فکر سلامتی دانش آموزان هستیم که مدارس را تعطیل می کنیم و یا کاهش ترافیک؟ مدرسه را تعطیل می کنیم تا آلودگی هوا بیشتر نشود و لااقل بتوانیم در روزهای بعدی کمی راحت تر نفس بکشیم!
معلم‌های دبستان این روزها سوژه شده اند. لطیفه ای دست به دست می چرخد که «بالاخرههمه برای آلودگی هوا می‌میرند و فقط چند دانش آموز و معلم پیش دبستانی و دبستان زنده می مانند.» در کنار تمامِ مشکلات ریز و درشتی که هم نسل های ما می دانند، تصور می کنم تنها چند نفر از دهه شصتی ها و پنجاهی ها شانس آورده اند و معلم شده اند، آن هم معلم دبستان. من اگر شاید مسئولِ ارگان دولتی و اجرایی بودم، برای روزی که مدارس را تعطیل می کردند، برنامه های آموزشی و یا ضمن خدمت برای معلمان برگزار می کردیم که در کنارِ آموزش دادن، آموزش نیز ببینند.
امروز تازه روز نخست فصل زمستان است و خدا به دادِ روزهای آلوده ای که در پیش داریم برسد. به جای تعطیلی مدارس به فکر پیدا کردن راه حلی دائمی نه تنها مقطعی باشیم. اگر باران نبارد و بادی نوزد، قرار است تعطیلی مدارس تا چه روزی ادامه پیدا کند؟ تا چه زمانی باید کارگروه اضطرار آلودگی هوا هر روز عصر جلسه ای تشکیل دهد و تنها هنرش تعطیلی مدارس یک مقطع تحصیلی باشد که علتِ آن نیز هنوز مشخص نیست! گویی باید در این جلسه کسی بنشیند و بپرسد تعطیلی مدارس در شهری که پُر است از شهرک ها و کارخانه های صنعتی، وسائل حمل و نقل دودزا و غیر استاندارد، تردد خودروهای تک سرنشین و...، تعطیلی مدارس معضل است یا راه حل؟
باز مدرسه ها برای آلودگی هوا تعطیل شد. دانش آموز دهه نودی هم نشدیم که لااقل در کنار «عزیزم» و «جانم» گفتن های معلم و مدیر و خوب، متوسط و عالی گرفتن ها به جای نمره، یک روز در میان هم تعطیل می شدیم و در پی بازی بودیم. چه کنیم که دهه شصتی هستیم و در میان این همه شغل مختلف، معلم هم نشدیم اون هم از نوع دبستانی اش که بتوانیم هم استراحت کنیم هم آخر ماه حقوق بگیریم. تعطیلی مدرسه هایی که دانش آموزانش قرار است آموزش ببیند و همین فاصله ای که بین یادگیری شان می افتد، باعث می شود آن چه آموخته اند نیز از یادشان برود و معلم مجبور به مرورِ تکالیف و درس ها می شود.
ما دهه شصتی ها دبستانی که بودیم اگه برف تا زانوهایمان هم می بارید، باید می رفتیم مدرسه. حالا شاید شیفت بعدازظهر را به خاطر لغزش معابر و اینکه نتوانسته بودند خیابان ها را در مدت چند ساعت تمیز کنند، تعطیل می کردند.
فکر کنم زمانِ ما باید سنگ از آسمان می بارید تا دری به تخته ای بخورد و اخبار ساعت 6:30 یا 7 صبح رادیو مدارس را تعطیل اعلام کنند. برف و باران به کنار، هیچ بهانه و دلیل دیگری برای نرفتن به مدرسه در زمان ما وجود نداشت! اگه یک روز تب ما چهل درجه هم می شد و واقعا به شکلِ جنازه گوشه ی خانه افتاده بودیم، فردا باید با گواهی دکتر و به همراه مادرمان می رفتیم مدرسه تا عذرمان موجه شود. الان دانش آموز دبستانی چون دیشب مهمانی بوده و دیر خوابیده، پدر و مادر ترجیح می دهند مدرسه نرود و استراحت کند.
از برخی خانواده‌ها و نگاهِ زیبایشان به تعلیم و تربیت که بگذریم، می رسیم به مسئولانی که دوست دارند بچه ها کلا خانه نشین شوند و یه‌قُل دو‌قُل بازی کنند. از اول مهر امسال بهانه پشت بهانه برای تعطیل کردن مدرسه وجود داشت، از بارندگی باران و برف گرفته تا آلودگی هوا که باعث تعطیلی نزدیک به بیست روزه مدارس در سه ماهه پاییز شده است. روز جمعه بیست و نهم آذرماه، نزدیکای ظهر بود که خبر تعطیلی دو روزه مدارس در روزهای شنبه و یکشنبه در تهران منتشر شد. چند ساعت بعد از آن مهدکودک ها، پیش دبستانی ها و دبستان های استان البرز هم در روز شنبه تعطیل شدند. البته که در سه ماه پاییز، هر شب دانش آموزها به جای نوشتنِ تکالیف، از والدین و بستگان می پرسند: فردا تعطیلیم؟
درست که کودکان، افراد بیمار و سالمندان نباید در روزی که آلودگی وجود دارد از خانه بیرون بیایند، اما باید دید واقعا این تعطیلی باعث می شود که کودکان در خانه بمانند! پس والدینِ آن ها که مجبور هستند سرکار بروند باید بچه ی مهدکودکیِ خود را کجا بگذارند؟ کاش مدرسه ها که تعطیل می شوند، لااقل والدین، بچه ها را در خانه بگذارند اما مگر می شود! پدر و مادر شاغل فرزند خود را یا باید به محل کار بیاورند و یا یکی از آن ها مرخصی بگیرد و خانه نشین شود.
می گویند همین که سرویس مدارس بیرون نیاید به کاهش آلودگی کمک می کند، در سرویس مدارس تعداد چهار، پنج و یا بعضا شش دانش آموز می نشینند، اما آن کارمند، مدیر و فرد شاغلی که تک سرنشین با ماشین به محل کار می رود، باعث آلودگی نمی شود! آن اتوبوسِ دودزای حمل و نقل عمومی که هیچ نظارتی بر معاینه فنی اش نیست، اجازه تردد در شهر را دارد، اما سرویس مدرسه نه! به فکر سلامتی دانش آموزان هستیم که مدارس را تعطیل می کنیم و یا کاهش ترافیک؟ مدرسه را تعطیل می کنیم تا آلودگی هوا بیشتر نشود و لااقل بتوانیم در روزهای بعدی کمی راحت تر نفس بکشیم!
معلم‌های دبستان این روزها سوژه شده اند. لطیفه ای دست به دست می چرخد که «بالاخرههمه برای آلودگی هوا می‌میرند و فقط چند دانش آموز و معلم پیش دبستانی و دبستان زنده می مانند.» در کنار تمامِ مشکلات ریز و درشتی که هم نسل های ما می دانند، تصور می کنم تنها چند نفر از دهه شصتی ها و پنجاهی ها شانس آورده اند و معلم شده اند، آن هم معلم دبستان. من اگر شاید مسئولِ ارگان دولتی و اجرایی بودم، برای روزی که مدارس را تعطیل می کردند، برنامه های آموزشی و یا ضمن خدمت برای معلمان برگزار می کردیم که در کنارِ آموزش دادن، آموزش نیز ببینند.
امروز تازه روز نخست فصل زمستان است و خدا به دادِ روزهای آلوده ای که در پیش داریم برسد. به جای تعطیلی مدارس به فکر پیدا کردن راه حلی دائمی نه تنها مقطعی باشیم. اگر باران نبارد و بادی نوزد، قرار است تعطیلی مدارس تا چه روزی ادامه پیدا کند؟ تا چه زمانی باید کارگروه اضطرار آلودگی هوا هر روز عصر جلسه ای تشکیل دهد و تنها هنرش تعطیلی مدارس یک مقطع تحصیلی باشد که علتِ آن نیز هنوز مشخص نیست! گویی باید در این جلسه کسی بنشیند و بپرسد تعطیلی مدارس در شهری که پُر است از شهرک ها و کارخانه های صنعتی، وسائل حمل و نقل دودزا و غیر استاندارد، تردد خودروهای تک سرنشین و...، تعطیلی مدارس معضل است یا راه حل؟
F.Yousefianpour@Gmail.com
لینک کوتاه
کلید واژه
اخبار مرتبط
نظرات شما
0 نظر