یاد دوران کودکی که می‌افتیم، بازی بود و جنب و جوش و تحرک. یک جا نشستن برایمان معنا نداشت. اگر توی خانه بودیم پُشتی‌ها و بالش‌ها، وسایل خانه سازی‌مان بودند و ضبط صوت خانه و نوارکاست، تمرین گویندگی و خوانندگی‌مان. اما تمام بازی‌های ما در خانه خلاصه نمی‌شد. به جز یک ساعت برنامه کودک که مجریِ آن بیشتر از اعضای خانواده نگران سلامتِ چشم‌های ما بود، برنامه و کار دیگری برای سرگرمی وجود نداشت.