کرونا آمد و شد مهمان ناخوانده‌ای که بر زندگی همه اثر گذاشت. ویروسی که توانست زندگی بسیاری را مختل کند.

فرزانه یوسفیان

همه می‌دانیم با ورود کرونا چه اتفاقی در شهر، کشور و دنیا افتاد و چه برنامه‌ها، مسابقات، جلسات، مهمانی‌ها و مراسم‌هایی لغو و برگزاری آن به زمان دیگری موکول شد. بسیاری شغل خود را نه تنها در ایران و بسیاری از کشورهای توسعه یافته از دست دادند و برای داشتن حداقل امکانات زندگی نیازمند استفاده از بیمه بیکاری شدند. فشارِ جسمانی و روانی بر برخی از مشاغل بیشتر شد، پرستاران و دکترهایی که سلامت مردم در دستانِ آن‌ها بود و با جان و دل ساعت‌های بسیاری از شبانه‌روز را مشغول به خدمت رسانی بودند.

به جز کارمندان دولتی که نه نگرانِ از دست دادن شغل‌شان بودند و نه از نداشتن دستمزد تا پایان ماه دلهره داشتند، سایر افراد هر روزشان پُر از استرس بود. بسیاری از کارگران و کارمندان بخش خصوصی با وجود خطراتی در خصوص ویروس کرونا، تنها به دلیل ترس از دست دادن کار خود و داشتن درآمد، مجبور به رفتن به سرکار بودند. مدارس و دانشگاه‌ها تعطیل شد و به دنبال آن معلمان و اساتید بسیاری را خانه نشین کرد. فردی که بعد از سال‌های تحصیل و تدریس، با حضور در دانشگاه و دریافت حقوق حق التدیسی، حال باید بدون دریافتی روزگار بگذراند.

در این میان برخی از مشاغل می‌توانستند زمان کمتری را در محل کار باشند یا به صورت دورکاری انجام وظیفه کنند. برخی از مشاغل آزاد هم در زمان قرنطینه و تعطیلی اصناف مختلف، فروش اجناس خود را به صورت اینترنتی انجام می‌دادند. در میان تمامی مشاغل، هنرمندانی که تنها درآمدشان آموزش در آموزشگاه‌ها، برگزاری نمایشگاه‌ها و برپایی گالری‌های هنری است، دچار مشکلات بسیاری شده‌اند، هنرمندان تئاتر که به دلیل تعطیلی پلاتوها و سالن‌های نمایش نمی‌توانند اجرایی در صحنه داشته باشند، بیش از دیگران دچار صدماتی شده‌اند که شاید به سادگی نتوان آن‌ را جبران کرد. هنرمندانی که برای ارتزاق خود مجبور به فعالیت هستند و از مزایا و درآمد ثابت و بیمه بازنشستگی بی‌بهره‌اند، در این روزها و ماه‌های کرونایی، چه می‌کنند؟ آیا مسئول، نهاد و یا ارگانی برای حمایت از هنرمندان اقدامی کرده‌اند؟

به چند ماه قبل هم نگاه بیاندازیم، روزهایی که هنوز اثری از کرونا نبود، این هنرمندان بودند که از کم لطفی و عدم توجه مناسب از سوی مسئولان می‌گفتند. از نداشتن زیرساخت‌های مناسب برای فعالیت بیشتر در استان و از نبود حامی و فردی که بتوانند بدون دغدغه تنها به فکر هنر و ارتقای آن در البرز باشند تا اینکه دلهره‌شان نبود فضای مناسب برای تمرین، اجرا، برگزاری نمایشگاه و یا فروش آثارشان باشد.

خبری چند روز پیش با تیتر «هنرمندان کرج صاحب گالری می‌شوند» منتشر شد. با خواندن این تیتر بیشتر از اینکه به عنوان خبرنگار حوزه فرهنگ و هنر خوشحال شوم، متعجب می‌شوم. در توضیح خبر هم آمده که با وجود اینکه کرج هنرمندان بسیاری دارد و بارها تقاضای ایجاد گالری برای نمایش دستاوردهای هنری داشته‌اند، در سال 99 صاحب گالری می‌شوند. تاکنون کرج گالری برای نمایش آثار هنری نداشته؟ یا هنرمندان این شهر برای آثار خود تا امروز چه می‌کردند؟

بیش از ده گالری در اداره‌های استان و بخش خصوصی وجود دارد. فضاهایی که درست است برخی از آن‌ها از استاندارد فاصله دارند، اما توانسته نیازِ بسیاری از هنرمندان را پاسخ دهد. ساخت گالری هنری شاید بتواند تنها نیاز هنرمندان هنرهای تجسمی در استان و کرج را برآورده سازد، نه تمامی هنرمندان که در رشته‌های مختلف مشغول به فعالیت هستند. امیدوار بودم به جای ساخت گالری از سوی مسئولان فرهنگی استان، شاهد کلنگ زنی و ساخت پردیس فرهنگی- هنری باشیم و یا فرهنگسرایی که تمامی رشته‌های هنری را در خودش جای دهد. فضایی هنری که مختص به هنرمندان باشد و در آن پلاتو برای هنرمندان تئاتر، گالری برای هنرهای تجسمی، استودیو برای گویندگان، کارگاه‌های آموزشی برای آموزش و سالنی برای نمایش، برگزاری کنسرت و پخش فیلم کوتاه و بلند، در نظر گرفته شود.

هنرمندان استان در رشته‌های مختلف هر سال افتخارات بسیاری را برای کرج و استان کسب کرده‌اند و قطعا لیاقت‌شان بالاتر از این است که بودجه‌ای زیر 15 درصد در سال گذشته و 24 درصد در سال جاری از سوی سازمان فرهنگی اجتماعی و ورزشی شهرداری کرج داشته باشند. البته این اقدام نیاز به آموزش درست و بها دادن به هنر از سال‌های ابتدایی حیات است. هنگامی که در سیستم آموزشی از سوی معلمان و مدرسان زنگ هنر، بیشتر به زنگ تفریح شباهت دارد و گاهی به جای هنر، ریاضی و علوم تدریس می‌کنند، مسئولان ما هم کمترین اهمیت را به هنر و هنرمندان می‌دهند. هنر در کنارِ اختصاص بودجه از سوی مسئولان، حمایت می‌خواهند که بتوانند هنر را در راستای ارتقای نام استان، ترویج کنند.

در روزهایی که کرونا تمامی مشاغل و حرفه‌ها را با تغییر روبرو کرده و بسیاری را نگران از آینده‌ی کاری ساخته، زمان امیدواری دادن است. اینکه به هنرمندان کرج وعده بدهیم آن‌ها را صاحب گالری کنیم، نمی‌تواند مرهمی بر ضررهای پیش آمده در این روزهای آن‌ها باشد. هنرمندان همیشه قشر مظلوم جامعه بوده‌اند و ای کاش مسئول و یا مدیری که بر صندلیِ مدیریتِ فرهنگی تکیه زده، به دنبال بهتر شدن شرایطِ کاریِ هنرمند، اقدامات مورد نیازِ آن‌ها را انجام دهند.
انتهای پیام/