به گزارش رمزگشانیوز؛ رحیم خاکی بیان کرد: دستگاه متولی و پیمانکار باید زیر نظر ناظر عالی از سوی میراث‌فرهنگی کار را انجام می‌داد که متأسفانه مرمت این بنا به‌رغم مکاتبات متعدد بدون ارسال جزئیات اجرای طرح مذکور آغاز می‌شود.

وی ادامه داد: عملیات خاکبرداری سنگینی در روز تعطیل و بدون حضور ناظر میراث فرهنگی در پای دیوار امامزاده سیلمان (ع) انجام شده و با توجه به وجود حفره غیرمجاز پای دیوار سازه دوام نیاورده و متأسفانه بخشی از دیواره فروریخته است.

به گفته مدیر کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی البرز «قانون حمایت از مرمت و احیای بافت‌های تاریخی ـ فرهنگی» همه دستگاه‌ها و مراکز و نهادها را مکلف می‌کند که بناهای تاریخی که در اختیار دارند را با اعتبارات جاری خود مرمت و حفظ کنند.

خاکی ادامه داد: اداره کل اوقاف و امورخیریه یکی از دستگاه‌هایی است که باید نسبت به حفظ و مرمت بناهای تاریخی و ثبتی که در اختیار دارد اهتمام داشته باشد و میراث فرهنگی وظیفه نظارت و تعیین چارچوب های حفظ و مرمت را دارد.

وی گفت: بنای این امامزاده نیز دارای ارزش بالای تاریخی و فرهنگی و ثبتی است که حفظ و مرمت آن بر عهده دستگاه اجرایی متولی است.

خاکی بیان کرد: اداره کل میراث‌میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی البرز به عنوان ناظر عالی موظف است چارچوب‌های حفظ و مرمت را تذکر دهد و به اوقاف نیز تذکرات لازم در این زمینه داده شده است.

بنای تاریخی امامزاده سلیمان (ع) در پنج کیلومتری شرق شهر اشتهارد قرار دارد که در ماه های اخیر اقدامات مرمتی روی آن انجام شده است.

این بنا از ۲ قسمت اصلی سردر رواق و خود ساختمان امامزاده تشکیل شده است. سردر بنای امامزاده که هم‌زمان بنای رواق نیز هست در جهت شمال قرار دارد و از یک ایوان با قوس بزرگ هفت و پنج آجری در وسط و گوشواره‌ی دوطبقه‌ای در ۲ جانب آن تشکیل شده است. رواق به صورت تالار مستطیل شکل در پشت ایوان قرار دارد و در دو طرف آن، غرفه‌هایی برای استراحت زائران ساخته شده است. روی قبر این امامزاده ضریح بزرگی با طرح سابق ضریح امام هشتم (ع) قرار دارد.

بنای ساختمان آجری و دارای گنبدی بزرگ است. محوطه‌ی زیر گنبد و شبستان مقرنس‌کاری ساده و زیبایی خاصی دارد که معرف تزئینات آجری قرن هفت هجری است. فضای چهارگوش داخل گنبدخانه با طاق‌نماهایی به شکل هشت‌ضلعی و سپس توسط طاق‌بندهای متناسبی به ۱۶ ضلعی تبدیل شده است. گنبد، نمای خارجی بنا و فضای داخل آن فاقد هر نوع تزئین و کاشی‌کاری و نقش و نگار است.

قدمت این بنا به قرون هفتم تا نهم قمری نسبت داده اند و بنای این امامزاده در ۱۰ دی ۱۳۸۱ خورشیدی با شماره‌ی ۶۵۶۳ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.