جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

تعطیلی مدارس و استفاده بیش از حد از فضای مجازی

مدارس تعطیل می شود و خانواده ها به دنبال پُر کردن اوقات فراغت فرزندانشان هستند، اما در این میان رشد تکنولوژی های روز بیشترِ کودکان را خانه نشین کرده است.

فرزانه یوسفیان
به گزارش رمزگشا نیوز از کرج؛ مودم و روشن کن. جمله ای که بارها در طی این چند سال اخیر شنیده ایم. سرها در گوشی و نگاه ها خیره به آن. به دنبال خنده و شادی می گردیم. کلیپ تازه ای آمده، آن را دانلود می کنیم، می خندیم و برای دیگران می فرستیم. نقش کتاب و کتاب خوانی کمرنگ بود، کمرنگ تر نیز شد. در گذشته اگر اتاقی برای اختصاص دادن به کتابخانه نداشتیم، لااقل کتابخانه ای هر چند کوچک در گوشه ای از اتاق خواب یا اتاق پذیرایی قرار می دادیم. پدر داستان می خواند و کودکان با ذوق و شوق دورش می نشستند و گوش فرا می دادند. مصداق ضرب المثل "نو که اومد به بازار کهنه می شه دل آزار" در دنیای امروزه ما به وقوع پیوسته است. گویی نمی توانیم داشته های گذشته مان را با تکنولوژی روز تطبیق دهیم

لحظه ی مهمانی یا گردهم آیی های امروزه را در ذهن تصور کنید. به مهمانی وارد می شویم که پس از مدت ها آن جا رفته ایم. پس از احوالپرسی و گرفتن اطلاعات روزمره، تنها حضور فیزیکی داریم و به سراغ اطلاعات تازه گوشی مان می رویم. به قول معروف تمامی تازه های دنیای پیرامون را از او می خواهیم، از جستجوهای پیشرفته گرفته تا دوربین و دیکشنری و ... .
سخنان بزرگان را در کتاب نمی خوانیم، حتی اگر بخوانیم به دلمان نمی نشیند و سریع از آن می گذریم، اما کافیست همان جمله را یک دوست، در شبکه اجتماعی یا نرم افزار های ارسال متن و تصویر برایمان بفرستد، طوری در ذهن ما نقش می بندد که گویی خود خالق و نویسنده ی آن هستیم.
با تعطیل شدن مدارس و خانه نشین شدنِ کودکان، صرف وقت با گوشی، تبلت و کامپیوتر در فضای مجازی بیش از گذشته می شود. هم مادر خانواده مسئولیت کمتری در زمانی که فرزندش محصل بود دارد و هم کودک در خانه نشسته به دنبال پُر کردنِ اوقات فراغت می گردد. هوا گرم تر و گرم تر می شود و رفتن به کلاس های ورزشی، آموزشی و موسیقی در بین کودکان کمرنگ می شود. همه چیز را از گوشی می خواهند که یا در دست پدر و مادر است و یا خود به سنی رسیده اند که از گوشی همراه استفاده می کند.
متاسفانه سنِ داشتن سیم کارت و استفاده از گوشی هر سال پایین تر می آید. تا جایی که مدتی است شاهد استفاده دانش آموزان دبستانی از گوشی همراه هستیم.
تا دو دهه پیش، نام تابستان و تعطیلات مدارس که می آمد یادِ بازی های پُرتحرکِ کوچه و خیابان می افتادیم. لی لی و طناب بازی، دوچرخه سواری و خاله بازی. چشم بازمی کردیم در کوچه مشغول بازی بودیم و شب خسته به رختخواب باز می گشتیم. روز از نو و بازی از نو. اما امروز تمامی اوقات فراغتِ کودکان که هر سال بیشتر هم می شود و امسال از 4 ماه نیز می گذرد، در خانه و کلاس های مختلف در زمانی محدود خلاصه می شود. دیگر خبری از جنب و جوش های سالمِ کودکانه نیست. همه ی دنیایشان شده بازی کامپیوتری و جستجو در اینترنت برای مواردی که مورد علاقه شان است. صبور نیستند، طاقت شان کم شده، عصر تکنولوژی و فناوری است، اگر سوالی بپرسند و ندانی، سریع گوشی را در دست می گیرند و به قول خودشان سرچ می کنند.
دنیای امروزه خانواده هایمان نیز تغییر کرده است. مادر بر روی اُپن آشپزخانه گوشی اش را قرار داده و هرازگاهی در بین غذا درست کردن، نگاهی به گوشی می اندازد و اطلاعات جدید را مرور می کند. در گذشته مادران حتی هنگام کارِ خانه، تلویزیون را روشن نمی کردند و با گذاشتن رادیویی در گوشه ی آشپزخانه، هم به کار خود می رسیدند، هم به موسیقی، اخبار و اطلاعات رادیویی گوش فرا می دادند.
وسعت فراگیری برخی فن آوری های روز، گویی دنیای کتاب و کتاب خوانی را نیز کنار زده است. زیرا همه اطلاعات و تازه های دنیای پیرامون را در یک وسیله داریم و استفاده از اینترنت را برای رسیدن به اهدافمان کوتاه ترین و ساده ترین راه می دانیم. پس چرا جوانان ما به خود زحمت دهند و در کیفشان، کتاب، دوربین و بسیاری وسایل دیگر قرار دهند، بلکه با داشتن تمامی آن تکنولوژی ها در گوشی هایشان، به اهداف خود خواهند رسید.
روزهای نخست تعطیلات را می گذرانیم و هنوز راه برای برنامه ریزی درست و مناسب باتوجه به علایق شخصی فرزندمان وجود دارد. درست است که عصر، عصر تکنولوژی است و همه باید همراه این مسیر باشیم، اما کودکانمان باید بچگی کنند و تحرک، ورزش و سرزندگی جزء اصلی ترین اهداف زندگی شان باشد.

 
لینک کوتاه
اخبار مرتبط
نظرات شما
0 نظر
ارسال نظرات